چمن پلاستیکی (که اغلب به آن چمن مصنوعی یا چمن مصنوعی گلف گفته می شود) در ابتدا در دهه 1960 برای اهداف تفریحی توسعه یافت، به عنوان یک جایگزین قابل اعتماد و آسان برای مدیریت برای زمین های بازی چمن که می توانست هم در داخل و هم در فضای باز نصب شود.
اشکال اولیه (نسل اول) خراشدار و غیرجذاب بودند، عمدتاً از الیاف کوتاه و سفت نایلون یا پلی پروپیلن (PP) تشکیل شده بودند (Stanitski et al., 1974) و با سطح بازتابنده ای که مصنوعی بودن را تبلیغ می کرد. نسل دوم چمن مصنوعی
چمن مصنوعی الزامات فرهنگی چمن های “خوب” را برآورده می کند. با این حال، آنها این کار را به بهای هرگونه «طبیعی بودن» و تجسم زندگی باقی مانده انجام می دهند.
آنها شبیه‌سازی (sensu Baudrillard, 1994) از اکوسیستم مورد نظر را ارائه می‌دهند، یک نمایش تلطیف‌شده از یک اکوسیستم که مردم می‌توانند از آن استفاده کنند و در عین حال نیاز به تصدیق یا تعامل کامل با سایر گونه‌ها را دور بزنند.
اکوسیستم با “شکل” شبیه سازی شده اش مبادله شده است، و پایه اکولوژیکی صرفاً توهمی است. ساختگی
محدودیت های زیست محیطی چمن های واقعی در دهه های اخیر به طور فزاینده ای آشکار شده است و در جاهای دیگر مورد بحث قرار گرفته است.
جنبه‌های مضر کلیدی چمن‌زارها شامل افزودن مداوم مواد شیمیایی مانند علف‌کش‌ها، آفت‌کش‌ها و کودها است، به طور کلی (اگرچه نه جهانی) تنوع زیستی کم به دلیل زیستگاه با کیفیت پایین و تسلط چند گونه چمن فراوانی غیر بومی.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.